Post uit Japan! Het eerste nummer van nieuwkomer in het indiemagazine-schap: Troublemakers (voorjaar 2024). De eerste indruk is een beetje zoals bij zoveel tijdschriften tegenwoordig: de vormgeving is rustig, verzorgd, met serene, verstilde beelden. Een beetje bookish. Weinig ‘grote gebaren’. Beetje saai misschien? Maar ja, die titel, Troublemakers en de ondertitel Embracing Misfits – omarm de buitenbeentjes – dan? Dat belooft toch wel veel goeds…
De inhoudsopgave telt zes artikelen. Dat is niet veel voor een blad van 160 pagina’s. Er wordt dan ook – met name in de drie interviews – alle tijd genomen om de geïnterviewden aan het woord te laten. Het formaat is prettig handzaam, 17 x 24 cm. En dat is natuurlijk mede de reden dat je grafisch wat beperkt bent. Kleinere pagina’s zijn al snel vol en lenen zich minder voor veel verschillende elementen op een pagina. Het is dus ook niet zo gek dat art director Manami Inoue hier op uitkwam.
Echt leren kennen
En het gekke is: de artikelen lijken ontmoedigend lang, maar ga je eenmaal lezen dan leer je de geïnterviewde ook echt kennen. Juist door de uitgesponnen stukken ‘hoor’ je de persoon echt praten. Letterlijk, want de drie interviews zijn geschreven in de vraag-en-antwoord vorm.
Misfits, buitenbeentjes, zijn in deze allereerste editie van Troublemakers een trans vrouw, een lid van de Ainu-gemeenschap – de oorspronkelijke bewoners van het Japanse eiland Hokkaido, de Ierse Travellers – woonwagenbewoners die inmiddels een aparte etnische status binnen Ierland hebben gekregen. Maar ook mensen die net iets anders in het leven staan: een Ierse zanger die voor zijn performance op het podium transformeert in zijn alter-ego Christian C, de vrouwen van Futuress – troublemakers (ja, ze vormden de inspiratie voor de naam van het magazine) van het gelijknamige intersectioneel, feministisch platform en een Japanse fotograaf die lijdt aan depersonalisatie.
De fotografie bij de interviews vormt een mooie aanvullende laag bij de artikelen en vertelt daarbinnen een verhaal op zichzelf.
De makers
De initiatiefnemers zijn Yuto Miyamoto en Manami Inoue. Hij is editor. Zij ontwerper. Echte magazine liefhebbers ook. Ze praatten en fantaseerden er al jaren over, over hun eigen magazine.
Yuto over de beginperiode: “We started talking about this imaginary magazine and listing who we wanted to meet and interview. It was just a fun brainstorming activity at first, but we kept doing that for one and a half years. During that period, we moved to Dublin to take our career break (that’s why the first issue includes some Ireland-related stories). When we returned to Japan in the spring of 2023, we decided to make the idea come true because we felt like it was a new chapter of our lives. That’s how Troublemakers started.”
Een Japans blad dus, volledig tweetalig. Voor een Europeaan als ik, is het spannend en aantrekkelijk als je daar wat (meer) van zou zien, van het ‘vreemde’, van de Japanse esthetiek. Juist die eigen taalregels (leesrichting, verticaal versus horizontaal, en letters versus karakters) zouden net voor dat beetje extra grafische spanning kunnen zorgen die ik nu mis.
Ook al is het blad tweetalig, de vormgeving van de Engelse teksten is leidend. De Japanse vertaling volgt na elk artikel op lila pagina’s, sec, zonder foto’s. En dan ook nog eens op z’n ‘westers’: horizontaal en van links naar rechts. En kennelijk kan dat in het Japans ook.
Dicht bij huis
De initiatiefnemers hebben hun onderwerpen dicht bij huis gezocht. De bonus daarvan is dat je niet alleen de ‘misfits’ ontmoet en leert kennen, maar ook een inkijkje krijgt in de hoofden en de harten van de makers. Wat interesseert ze, wie kennen ze, waar hebben ze gewoond, voor en met wie zij werken.
Over hun redactionele keuzes vertelt Yuto me per mail: “The personal is political—a slogan from the feminist movement of the 1960s—is our motto. What we do in the magazine is simply meeting those we want to meet and listening to their personal life stories. However, we believe that these personal stories are also about our society. So, we hope that the personal stories of these wonderful misfits will be a catalyst for each of us to also think about ourselves.”
Het levert in ieder geval lange artikelen op. Ze gaan allemaal ruimschoots over de twintig pagina’s, sommigen bijna het dubbele. Weliswaar inclusief foto’s, maar dan nog, dat is veel.
Niet telkens corrigeren
Ik heb wel interessante verhalen gelezen en inzichten opgedaan. Deze bijvoorbeeld zou mij wel kunnen helpen in mijn misschien al te kritische en perfectionistische blik. Het gaat over gedragscode omtrent de omgangsvormen bij het Futuress platform waar de voertaal Engels is:
“I think it’s important to, first of all, start by not correcting people’s grammar or orthography or anything. Because in the end, language is just a tool of communication, and if you are constantly corrected, then at some point, you will lose any interest in speaking anymore because nobody wants to be corrected all the time. And yeah, we make mistakes, and who cares? I don’t know who cares whether it’s grammatically correct or not if we can understand it.”
Een beetje meer trouble…
Een tijdschrift maken is zoeken naar balans, naar een evenwicht. Tussen uiterlijk en inhoud, tussen interview en beschouwing, tussen kort en lang, tussen tekst en beeld. Tussen cover en binnenwerk, tussen formaat en omvang. En ook al is er dan geen ‘goed’ of ‘fout’, Troublemakers zou wat mij betreft met name in de vormgeving nog wel iets meer trouble mogen maken. Je heet ten slotte niet voor niets zo.
Het plan van Yuto en Manami is om Troublemakers eens per jaar uit te geven. Wat er in het volgende nummer staat? Yuto ligt een tipje van de sluier op: “The magazine’s topics vary because our interests also vary; however, the most important thing is that we always choose our subjects based on our genuine, personal curiosity. One spoiler: feminism has always been our interest, and in the second issue, we will cover 81-year-old Japan’s legendary feminist.”