Waarom is dit nu een ‘portret’ van MacGuffin? Ten eerste: het is gebaseerd op een typografische collage van de ondertitel van het magazine: The life of things. En al kleurend kwam ik tot deze gedachtegang:
Centraal in het tijdschrift MacGuffin staat een ding. Denk: touw, bed, glas, kast, letter. De ondertitel van het blad luidt ook niet voor niets ‘The life of things’, het leven van de dingen. En dat is net zoiets als het leven zelf: met alle interactie, verschillende ruimtes die de dingen innemen, uiteenlopende perspectieven, verschillende facetten en verschijningsvormen die toch (in dit geval in een beeld) verenigd worden.
Maar het onderzoeksproject dat elk magazine is naar het leven van een ding is eigenlijk een onmogelijke taak. Het ding is niet volledig en uitputtend in kaart te brengen, de randen zijn vaag, subjectief, en soms lopen ze in elkaar over. Er liggen lagen over elkaar die het zicht vertroebelen, het ingewikkelder maken. En tegelijkertijd is dat het enige juiste om te doen: het ingewikkelder maken. Want hét leven van de dingen bestaat niet. De dingen leven niet op zichzelf en zijn ook niet autonoom. Na het zorgvuldige onderzoek moeten ze weer terug de wereld in. Onderdeel worden van de chaos die het leven is.
‘Kennen is niet hetzelfde als begrijpen’ hoorde ik laatst een jonge filosofe beweren. En dat lijkt me precies wat de makers Kirsten Algera, Ernst van der Hoeven (hoofdredactie & art directie) en Sandra Kassenaar (vormgeving) doen met MacGuffin. Je leert een object, een ding kennen, op een manier die je niet eerder tegenkwam. Maar begrijpen zul je het niet. En daarom kan MacGuffin doorgaan. Daarom leeft het. Omdat de dingen gekend kunnen worden, maar nooit begrepen. MacGuffin is een nooit eindigende zoektocht!